Hepatitis B en C zijn ziektes die de lever (een vitaal orgaan!) aanvallen en de goede werking ervan geleidelijk aan kunnen verstoren. Ze worden overgedragen van de ene persoon op de andere, meer bepaald door seksueel contact. Een overzicht van deze twee virussen en hoe we ons ertegen kunnen beschermen!

Hepatitis B en C zijn infecties van de lever die worden veroorzaakt door een virus. De lever vervult meerdere vitale functies, zoals het afvoeren uit ons lichaam van schadelijke stoffen (bv. alcohol en bepaalde geneesmiddelen) en afvalstoffen die het lichaam produceert (bv. ammoniak).

De symptomen van hepatitis B en C uiten zich in het stadium van acute hepatitis en duren ongeveer 4 à 8 weken, waarna ze vanzelf weer verdwijnen (ook zonder behandeling):

• vermoeidheid,
• koorts,
• geelzucht: de huid en het oogwit worden gelig.

Soms blijven de symptomen onopgemerkt, vandaar dat het belangrijk is om je te laten testen.

In zeldzame gevallen kan er een fulminante hepatitis optreden. De leverfunctie wordt dan acuut en ernstig verstoord. De lever kan zijn functie niet meer vervullen (dat noemen we leverinsufficiëntie) en de gevolgen kunnen dodelijk zijn.

Ondanks het verdwijnen van de symptomen blijven sommige personen drager van het virus: 10% van wie besmet werd met hepatitis B en 50 à 70% van wie besmet werd met hepatitis C.

Het virus kan in dat stadium:

• inactief zijn: in dat geval heeft het geen invloed op de drager (‘gezonde drager’), maar kan het nog steeds worden overgedragen op andere mensen;
• actief zijn: in dat geval wijzigt het geleidelijk de lever, zonder noodzakelijk symptomen te veroorzaken. Op lange termijn kan het cirrose (progressieve vernietiging van de levercellen) en zelfs leverkanker veroorzaken.

De diagnose van hepatitis B of C kan worden gesteld via een bloedafname. Om er zeker van te zijn dat de twee virussen detecteerbaar zijn, is het aanbevolen om het onderzoek pas drie maanden na de mogelijke besmetting uit te voeren.

• Bij hepatitis B bepaalt men de viral load van de ziekte, d.w.z. de hoeveelheid viruskopieën in het bloed. Vanaf een bepaalde hoeveelheid wordt er een levenslange antivirale behandeling voorgeschreven om de activiteit van het virus te beperken. Het is dan nog steeds aanwezig in het lichaam, maar wijzigt de lever niet meer en kan niet meer worden overgedragen (men zegt dan dat het ondetecteerbaar is).
• Bij hepatitis C zijn er de laatste jaren nieuwe behandelingen op de markt gebracht (direct werkende antivirale middelen) die curatief zijn, dat wil zeggen dat ze de ziekte kunnen genezen (op 8 à 12 weken) als die op tijd wordt opgespoord en behandeld (voor de lever onherstelbaar beschadigd is).

De hepatitis B- en C-virussen kunnen beide worden overgedragen tijdens onveilige seks: anale en vaginale penetratie, fellatio ("pijpen") en cunnilingus ("beffen"). Voor hepatitis C moet er wel contact zijn met bloed of beschadigde slijmvliezen.. Daarom vormt anale penetratie een groter risico. De virussen kunnen ook worden overgedragen via het bloed (besmette naalden delen) of van moeder op kind.

De beste reflex is om een condoom te gebruiken bij het vrijen. Voor hepatitis B bestaat er ook een vaccin. Dat maakt sinds de jaren 2000 deel uit van het vaccinatieprogramma (kinderen kunnen worden gevaccineerd vanaf 2 maanden), maar men kan zich ook als adolescent of volwassene laten vaccineren. Een vaccinatie tegen hepatitis B is aanbeloven als je meerdere partners hebt of een verhoogd risico loopt (gezondheidsprofessionals, cipiers, mensen die reizen naar gebieden waar hepatitis B vaak voorkomt enz.).

De beste preventie is om altijd veilig te vrijen en om je na een mogelijke besmetting te laten testen en je partner(s) te beschermen.