Als je merkt dat de werkelijkheid niet overeenstemt met je verwachtingen, raak je gefrustreerd. Bij opgroeiende kinderen gebeurt dat vaak. Hoe leer je hen daarmee om te gaan?

Een baby is per definitie niet in staat om veel te veranderen aan zijn omgeving. Elk lichamelijk of mentaal ongemak zal dus frustratie veroorzaken, en dat laat hij meteen aan zijn ouders merken door het op een huilen te zetten. Logisch, want als iemand het probleem gaat oplossen, zijn het de ouders wel.

Baby wordt groot

De eerste weken kan een baby niets alleen. Als ouder sta je dus dag en nacht voor hem klaar. Maar mettertijd wordt je baby groter en kan hij al wat langer wachten. Hij zeurt nog altijd maar het is geen kwestie van leven of dood meer. Het is dan ook goed dat je hem leert om te gaan met zijn frustratie. Frustratie hoort nu eenmaal bij het leven, en dat moeten kinderen ook leren.

Samen leren

Frustratie en baby's, dat gaat moeilijk samen, ook voor de ouders. Vaak is toegeven makkelijker dan weigeren met een krijsend kind als gevolg. Maar je baby een beetje laten wachten is goed voor iedereen. Ouders krijgen er geleidelijk meer vrijheid door en kinderen krijgen meer zelfvertrouwen doordat ze leren omgaan met negatieve emoties.